Στα 30 μέτρα από τα διαμερίσματα βρίσκεται ένα από τα μεγαλύτερα σε μήκος σπήλαια στην Ελλάδα.
Το μήκος του υπολογίζεται γύρω στα 2.000 μέτρα και θεωρείται ως ένα από τα μεγαλύτερα στην Ελλάδα σύμφωνα με τους ειδικούς, ενώ ακόμα δεν έχει εξερευνηθεί πλήρως. Μεγάλο τμήμα του σπηλαίου εξερευνήθηκε το 1953 από το Γιάννη Πετροχείλου και το Σουηδό σπηλαιολόγο K. Lindberg. Αργότερα συνεχίστηκε η εξερεύνηση το 1972 από το σπηλαιολόγο Ιωάννη Ιωάννου οπου το χαρακτηρίζει ως «μνημείο της φύσης, και από τα πιο σημαντικά σπήλαια που διαθέτει η χώρα μας» [«Το σπήλαιο καταφύγι Αγίου Δημητρίου Σελίνιτσας Μάνης» Ψηφιακή βιβλιοθήκη Θεόφραστος, Τμήμα γεωλογίας ΑΠΘ, Αριθ. σπ. μητρώου 36].
Το σπήλαιο είναι κοίτη παλαιού υπόγειου ποταμού, θεωρείται ως η παλαιά κοίτη του σημερινού υπόγειου ποταμού που εκβάλλει στη θάλασσα σε απόσταση 200 μέτρων από τη σπήλαιο, η οποία ονομάζεται Δράκος. Η είσοδος του σπηλαίου υπήρξε η έξοδος του παλαιού ποταμού, η οποία είναι εντυπωσιακή καθώς έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο αμφιθέατρο απαράμιλλης άγριας ομορφιάς. Στο συγκεκριμένο σημείο έχει δημιουργηθεί φυσική παραλία με λείους βράχους στους οποίους μπορεί άνετα κάποιος να ξαπλώσει πάνω. Κάτω απο την επιφάνεια της θάλασσας υπάρχει υποθαλάσσιο σπήλαιο ιδανικό για σπηλαιοκατάδυση.
Το σπήλαιο υπήρξε ιδανική κρυψώνα για πολλούς ανθρώπους (γιαυτό και η ονομασία «καταφύγι»), ιδίως στα χρόνια της Τουρκοκρατίας αλλά όχι μόνο. Το μεγάλο μήκος του, αλλά κυρίως η πολυμορφία και η αφθονία των στοών-παρακλαδιών του, βοήθησε αρκετούς ντόπιους να βρίσκουν καταφύγιο στις δύσκολες στιγμές.